Tijdens assessments worden rollenspelen ingezet. De kandidaat krijgt daarmee als het ware een parcours voor zich en de manier waarop hij dit parcours aflegt, geeft veel inzicht over de persoonlijkheid en de competenties van de persoon. In een rollenspel komt hij zijn tegenspeler tegen: De acteur, maar dan in de hoedanigheid van bijvoorbeeld een lastige klant, een tegendraadse manager of een chaotische collega. En daar wordt het interessant, want hoe ga je daar mee om als kandidaat zijnde? Of bekijk het van de andere kant, wat betekent dit voor jou als je precies de juiste persoon op de juiste plek zoekt voor jouw bedrijf?
Wat voorop staat voor mij als acteur, is dat ik het als een uitdaging zie om een zo helder mogelijk beeld te laten zien van degene met wie ik het rollenspel aanga. Daarbij laat ik dan altijd het oordeel achterwege. Dat klinkt tegenstrijdig, want aan het assessment zit een beoordeling vast. Het verschil zit in de manier van kijken naar de ander. De kunst is namelijk om de kandidaat uit te dagen om zichzelf en zijn manier van handelen te laten zien. Dat gaat dus over vaardigheden, voorkeursstijlen en een stuk karakter. Hoe gedraagt iemand zich in een bepaalde situatie en wat doet stress met die persoon?
Het zou oordelen worden als je als acteur enkel gaat zoeken naar wat goed en fout is. Hiermee loop je namelijk de kans om jezelf te beperken in je fijngevoeligheid, terwijl dat juist één van de belangrijkste kwaliteiten van de professionele assessment acteur is. Ook loop je het risico om niet echt te onderzoeken wie je nu eigenlijk voor je hebt. Daarin ben je als acteur dus uitermate dienstbaar. Het kan zeer confronterend zijn als je daar als kandidaat zit, uiteraard. Maar ik zie de acteur als een instrument. Of zoals mijn docent op de academie dat zei, je bent zelf het acteer-instrument.
En het acteer-instrument gebruikt het denken, voelen, handelen en écht contact ten dienste van het rollenspel. Het is als een soort Zwitsers zakmes, een multitool die naar gelang de situatie zienswijzen, vaardigheden en technieken in kan zetten. Allemaal om het parcours van het rollenspel zo realistisch en levend mogelijk te maken, om van daaruit adequate feedback te geven.
Daarin zit voor mij het plezier want op deze manier prikkelt het rollenspel altijd de creativiteit. En mocht de kandidaat niet in huis hebben wat gevraagd wordt, het kan nuttig zijn om eens goed in de spiegel te kijken. Niet altijd leuk, maar voor de meeste mensen wel waardevol. Uiteindelijk zal dan, samen met de interviews en de tests op de computer een goed beeld gevormd kunnen worden of er een match bestaat tussen de kandidaat en de potentiele functie.
Jannos Groffen, professioneel acteur - Verschoor & Oudshoorn
