Met een spirituele Indische oma en een broodnuchtere Hollandse opa samen op Curaçao, zijn er vaak momenten geweest met verschillen in overtuigingen, smaken en voorkeuren. En gingen in de keuken peper & zout samen met oosterse kruiden en specerijen. Toen ik als klein meisje op Curaçao was, werd ik door een Antilliaanse vrouw bestempeld als rijst-aardappel kind, “met het beste van beide werelden”. Tot op de dag van vandaag is me dat bij gebleven en probeer ik wel eens de parallel met mijn werk te trekken en ook mee te nemen in de wijze waarop ik coach.
Mensen kunnen zakelijk-rationeel of gevoelsmatig, zeker of onzeker zijn. En zoveel mensen als dat er zijn, zijn er ook verschillen in de problemen waar zij tegenaan lopen en de wensen die zij hebben. Hoe pas je je daar als coach op aan? En gaat het in de kern eigenlijk niet om dezelfde basisprincipes?
Wanneer je op je werk tegen problemen of conflicten aan loopt, kun je proberen om je omgeving te wijzigen door een poging te doen om anderen te veranderen, meer afstand van collega’s te nemen wanneer dit niet lukt, of wellicht een andere baan te zoeken. Uiteindelijk is het echter een onmogelijke opgave om je hele omgeving te beheersen en zal dit niets opleveren; het begint namelijk bij jezelf. Zoals Aristoteles zei; “We zijn wat we steeds opnieuw doen”. Belangrijk is dat je zélf de behoefte voelt om verandering aan te brengen en naar jezelf te kijken, hoe eng dat misschien ook lijkt.
De eerste stap in dit proces is bewustwording. Met je neus tegen de pagina aan gedrukt, is het lastig lezen. Aan mij als coach is het niet de taak om voor te lezen, maar wel om het boek op gepaste afstand te houden. Ik zie mezelf daarbij als instrument en niet als de oplossing. Door middel van het stellen van de juiste vragen en de ander een spiegel voor te houden, laat ik hen zélf tot inzicht en oplossingen komen.
Vanuit de cognitieve psychologie wordt gesteld dat je op basis van je overtuigingen een bepaalde houding vormt, die op haar beurt weer bepalend is voor je gedrag. Met andere woorden; het zijn niet de omstandigheden die ons gevangen houden in een bepaalde baan, levensstijl of werkwijze, maar onze eigen (beperkende) overtuigingen. Door het vervangen van ‘ik kan niet’ door ‘ik kan’ en ‘moeten’ door ‘willen’ ontvouwen zich talrijke nieuwe perspectieven en kansen. Als je blijft doen zoals je altijd hebt gedaan, blijft jou overkomen wat jou altijd overkomt (NLP gedicht, schrijver onbekend). De uitdaging daarbij is dus het doorbreken van patronen, hoe vertrouwd, veilig en gemakkelijk deze naar alle waarschijnlijkheid ook voelen. Dit is zeker geen revolutionaire gebeurtenis waar je getuige van kunt zijn, maar een proces waarbij je je nieuwe inzichten en gedrag eigen moet maken en zult moeten wennen aan wat goed voor je is.
Het zijn niet de ingrediënten die het hem doen, maar het recept. Dat is soms uitvogelen en een paar keer onderuit gaan. Verschillende smaken proberen en kijken wat het best bij je past. En dan denk ik terug aan mijn oma, die mijn opa niet aan de hand mee nam, betuttelde of een hand boven het hoofd hield, maar hem af en toe liet koken met de ingrediënten die nog in de koelkast lagen. En hem daarmee niets oplegde, maar zélf met het idee liet komen om door de gehaktballen gember en andere specerijen te mengen en daarmee zijn smaakpallet te vergroten. En die gehaktballen? Die waren nooit meer hetzelfde, maar wel een stuk smaakvoller.
Verschoor & Oudshoorn, mei 2015 - Veerle van Nes
Reageren? Neem hieronder contact op met Veerle.
